بهائیت یکی از متنبیان و مدعیان دروغین مهدویت و ظهور است که با کاربست شیوه‌های گوناگون باطنی‌گری و تأویل‌گرایی، ادعاهای بسیاری درباره منجی موعود دارد(1) که غالباً مبتنی بر بشارت ادیان است؛(2) مانند بحث کیستی «ابن الانسان» که در این بخش به گزارش دیدگاه سران این جریان می‌پردازیم:
حسین علی نوری در بیان بخشی با عنوان «علائم ظهور بعد» به گزارشی از «انجیل متی» پرداخته و درباره موعود مسیحیان می‌نویسد:
«در سفر اوّل که منسوب به متّی است
حسین‌علی نوری که ادعای درس نخوانده بودن علی‌محمّد شیرازی را دیده و شنیده بود، درباره درس نخوانده بودن خود می‌نویسد: «انّا ما دخلنا المدارس و ما طالعنا المباحث اسمعوا ما یدعوکم به هذا الامّی الی اللّه الابدی».(۱) وی همچنین درباره درس نخواندن و مکتب و مدرسه نرفتن خود می‌نویسد: «ما قرئت ما عند النّاس من العلوم و ما دخلت المدارس فاسئل المدینة الّتی کنت فیها لتوقن بانّی لست من الکاذبین».(۲)
عباس افندی درباره پدرش می‌نویسد: «حضرت بهاءاللّه در مکتبی نبودند و در مدرسه‌‌ای تعلیم نگرفتند از بدو طفولیت روش و سلوکی دیگر داشتند با وجود
تناسخ اصطلاحی کلامی، فلسفی و عرفانی به معنای انتقال روح از جسمی به جسم دیگر پس از مرگ و بازگشت دوباره آن به دنیا است. تنها وجه اشتراک میان معتقدان به تناسخ، عقیده به انتقال روح از جسمی به جسم دیگر است، اما درباره علت و نوع و سرانجامِ تناسخ عقیدۀ واحدی وجود ندارد.
به ظاهر، ریشه
الفت‌آمیز بودن دین، یکی از شعارهای بهائیت است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان وجود دارد:
الف. عباس افندی درباره آثار دین می‌گوید: «دین باید سبب الفت و محبّت باشد؛ اگر دین سبب عداوت شود، نتیجه ندارد، بی‌دینی بهتر است، زیرا سبب عداوت و بغضاء بین بشر است و هر چه سبب عداوت است، مبغوض خداوند است و آنچه سبب
یکی از سیره مشترک انبیاء الهی(یعنی آنچه در میان هم پیامبران دیده می‌شود)، همزبانی و تفاهم فرهنگی با مردم است. هر پیامبری در هر جا مبعوث شود، به زبان مردم همان سرزمین سخن می‌گوید، و خودش نیز یا از همان نژاد است و یا در بین آن نژاد به سر برده است؛ به گونهای که همهٴ مردم آن منطقه، از سوابق او آگاهند و او نیز از آداب و رسوم و تأثیرپذیری
در این نوشتار تناقضات ادعای نبوت سران بابیت و بهائیت بیان می‌شود:
بر خلاف ادعاهایی که در بخش نخست گذشت، سران و مبلغان بابیت و بهائیت در موارد بسیاری، نبوت شیرازی و نوری را با قاطعیت رد می‌کنند:
الف. علی‌محمد شیرازی با نفی نبوت و ولایت خود، از ادعای الوهیت و مظهریت
بهائیت در استناد به آیات و روایات از شیوه‌های گوناگونی همچون تأویل و باطن‌گرایی بهره گرفته و در مواردی پا را فراتر نهاده و دست به تحریف نیز آلوده است. پیش از بیان نمونه، ذکر چند نکته درباره تأویل‌گرایی بهائیت لازم است:
حسین‌علی نوری منع تأویل منابع دینی را سبب پنهان ماندن حقیقت و اسرار علوم دانسته و می‌نویسد: «اگر معانی این کلمات مُنزله در کتب را که جمیع ناس از عدم بلوغ به آن،
روایات اسلامی از دعوت قائم موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به امر جدید سخن می‌گویند: «إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ دَعَا النَّاسَ إِلَى أَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّه(صلی الله علیه و آله و سلم)»،(1) سران و مبلغان بابیت و بهائیت با بهره‌گیری از این روایات و کاربست این امر جدید به معنای دین و شریعت تازه، در پی اثبات نبوت سران خود هستند؛(2) لیکن این برداشت باطل است، زیرا:
از یک سو واژه «امر»
علی‌محمّد شیرازی و حسین علی نوری در موارد بسیاری به خاتمیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و شریعت اسلام اعتراف کرده‌اند که نمونه‌هایی از آن‌ها را گزارش می‌کنیم:
– علی‌محمّد شیرازی در سال ۱۲۶۲ق (پیش از آشنایی و الگوگیری جدی از جریانهای پیشین) درباره نسخ نشدن اسلام و ماندگاری احکام این شریعت الهی و پاسداری چهارده
حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله و سلم) در کتب سران و مبلغان بابیت و بهائیت با لقب «خاتم» یا «خاتم الانبیاء» خوانده می‌شود و آنان در موارد فراوانی به خاتمیت آن حضرت اعتراف کرده‌اند که از جمله می‌توان به گزارش‌های زیر اشاره کرد:
یک. حسین علی نوری درباره خاتمیت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) می‌نویسد: «یومی از ایام در ارض طا که مقرّ سلطنت ایرانست مشی می‌نمودیم؛
